လြန္ကြာေ၀းမွ..

ေရြ႕လ်ားမွုေတြနဲ႔ ေလဆန္ကို ဆန္တက္လို႔
ေမွာင္မိုက္မွဳေတြ ၾကားမွနိုးထလာတဲ႔
ဘ၀ရဲ႕ ငိုညည္းသံ.......။

အထီးက်န္ ၀ိညာဥ္ေတြ ခူးေၿခြလို႔
တိတ္ဆိတ္မွဳေတြ ႏွစ္ရွည္စြာစားသုံးရတဲ႔အခါ
အၿဖဴေရာင္ ကိုက္ခဲမွဳေတြ
တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ ဆိုးရြားလာတယ္.......။

မိုင္ေတြကုေဋခ်ီေဝးလို႔ သကၠရာဇ္ေတြ
ေၿပာင္းလည္းတဲ႔အခါ သံေယာဇဥ္ေတြ
ရိုင္းစိုင္းလာတယ္..........။

မဟူရာညရဲ႕ ဆန္းၾကယ္မွဳေတြ
ကဗ်ာၿဖစ္လို႔  ရုပ္သြင္ၿပင္ၾကမ္းတမ္းတဲ႔
ရင္လႊာထဲက ႏွလုံးေသြးေတြ ပြက္ပြက္ဆူေအာင္
အလြမ္းေတြနဲ႔ ထငိုခဲ႔ရတဲ႔.....မ်က္ႏွာ..........။

မ်က္ရည္ဆည္းဆာေတြ ေနဝင္ၿပီမို႔
ဝကၤပါလမ္းတစ္ေနရာက  ဇြဲ မာန္ေတြေလွ်ာ႔ရဲတဲ႔အခါ
အိမ္ၿပန္လမ္းကို ေငးေမာရင္း
သက္ၿပင္းေတြ  အခါအခါ ခ်မိတဲ႔  နာရီလက္တံေတြထဲက
ေဆြးေၿမ႔ေၾကကြဲသံ............။

ဆြံ႔အတဲ႔ႏွဳတ္ခမ္းလႊာၾကားက  ကာရံသီတဲ႔
စကားလုံးေတြ ေဖာ္က်ဴးမိတိုင္း
အတိတ္တစ္ခုရဲ႕ အရိပ္ဆီသို႔
ပ်ံသန္းရတဲ႔ အိမ္လြမ္းသူတစ္ေယာက္ရဲ႕
လြင္႔ေမ်ာသံ............။

အသံေတြပဲ႔ထပ္လို႔ မွတ္တိုင္ေတြ
မိုင္ခ်ီတဲ႔ အခါ  ပ်ံဝဲေနတဲ႔
ေလဟုန္တစ္ခြင္႔မွာ   မုန္တိုင္းေတြထန္လို႔
အၿငိဳးၾကီးတဲ႔ ကံၾကမၼာမိုးသီးေတြ
ဘယ္ေလာက္ပဲ....ရြာပါေစ
တစ္ေန႔ေတာ႔............။