ႏြမ္းေနတဲ့စိတ္ကို
 

မာန နဲ႔ပူးခ်ည္ျပီးလႊတ္တင္လုိက္ေတာ့
လြင့္ေနတဲ့စိတ္ဟာ...အနီေရာင္...။

ေဟာဒီရင္ဘတ္ဇရပ္ပ်က္ၾကီးထဲ
တ၀ုန္း၀ုန္းပစ္ထည္႔ေနတဲ့
အမုန္းေတြကိုေရာဘယ္"ဒုိင္း"နဲ႔
ဘယ္လုိကာရံႏုိင္မလဲ...။

"စြံ႕အ"တယ္ဆုိတာ
စကားလုံးေတြအသက္မဲ့တာပဲ...။

မေန႔ကမနက္အထိေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္အသက္ဟာ
သူ႔လက္ထဲမွာ...ထက္ျခမ္းကဲြလုိ႔ပါပဲ။

သြားၾကားညပ္ေနတဲ့ "သစ္အုိပင္" ၾကီးလုိ
သံေယာဇာဥ္တစ္မွ်င္နဲ႔
ငါ့မွာဆဲြၾကဳိးခ် ေသရေတာ့မယ္။

မုန္းျပီဆုိမွေတာ့...ရဲရဲေတာက္မုန္းလုိက္ၾကစုိ႔ရဲ႕
ေနာက္ေၾကာင္းမျပန္ေၾကး...
သတိမရေၾကး...
ျပီးေတာ့...
နာမည္ေယာင္ေခၚမိသူူ
လွ်ာ...ျဖတ္...ေၾကး။

ဒီကဗ်ာဖတ္ျပီး
မင္းတိတ္တိတ္ကေလးျပဳံးေနမလား...
ရုိးရုိးသားသားျပဳံးရင္
မင္းႏႈတ္ခမ္းကပန္းပြင့္သလုိ
လွ...တယ္။

(၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာက
မင္းရုိးသားတာ ငါတစ္ခါမွ
မေတြ႔ျမင္ဖူးဘူး။)

သံသရာဧေက်ာင္းလမ္းေလးထဲ
ကုိယ့္ႏွလုံးသားဟာ
ဆတ္ဆတ္ခါေအာင္နာခဲ့တယ္။

မင္းႏႈတ္ခမ္းရာေတြ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့
ငါ့ရင္ဟာအလဲြ...
ငါ့မနက္စာေတြဟာ...အလဲြ
ငါေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းေတြဟာ...အလဲြ
ငါ့့္စကားေတြလဲ...လဲြမွားေနမွာပဲ။

တစ္ေလာကလုံးနဲ႔
ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနခ်ိန္မွာလဲ
မင္းဟာ ေတာင္ပံအသစ္ေတြနဲ႔
ျဖတ္ျဖတ္လူးေအာင္လွလုိ႔။

ေတာ္ျပီကြာ...
ငါ့မ်က္ႏွာေပၚမွာ...
မင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ဘယ္အေရးအေၾကာင္းမွ
မထင္က်န္ေစရ။

ဒီလုိနဲ႔
မာနေခ်ာင္းျခားမွာ
ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားဟာ
အခ်စ္နဲ႔ ရက္ေပါင္း (၇၀၀)ေ၀းကြာ။

ဘုရားသခင္ဖန္ဆင္းေပးခဲ့တဲ့
အာဒံမွာ နံရုိးတစ္ေခ်ာင္းထုတ္ရုံနဲ႔
ကမၻာဦးစႏုိင္ေပမယ့္...
ေဟာဒီ
ေခတ္သစ္အာဒံမွာေတာ့
သူ႔ (၁၃)ေခ်ာင္းေျမာက္နံရုိးေၾကာင့္
ကမၻာပ်က္ခဲ့ရပါတယ္။