Myint Myint Thein
ေရွးက သူေ႒းသား ၄ေယာက္ ဟာ တကၠသိုလ္ျပည္ ဒီသာပါေမာကၡဆရာၾကီးဆီမွာ အတတ္ပညာမ်ားကို သင္ၾကားေနၾကတယ္။ သူတို႔ ၄ ေယာက္ဟာ တစ္တိုင္းျပည္စီကျဖစ္ျပီး တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိး သူတို႔ဝါသနာပါတဲ႔ ပညာကိုသင္ယူၾကတာပဲ။
သူတို႔ဝါသနာပါျပီး သင္ယူၾကတဲ႔ပညာေတြကေတာ႔ တစ္ေယာက္က အဆို အတီး အမႈတ္ျဖစ္တဲ႔ သဘင္ပညာကို သင္ယူတယ္၊ တစ္ေယာက္က ေရာဂါ ေဝဒနာေတြကို ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုသႏိုင္တဲ႔ ေဆးဆရာ အတတ္ကို သင္တယ္။ တစ္ေယာက္က ေန လ နကၡတ္တာရာေတြကို ၾကည္႔ျပီး လူေတြရဲ႕ ေကာင္းက်ဳိး ဆိုးျပစ္ကို ေဟာေျပာႏိုင္တဲ႔ နကၡတ္ ပညာကို သင္ယူတယ္။ တစ္ေယာက္က လူေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚ၊ ေတြးေတာပုံ ႀကံစည္ပုံ စတဲ႔ စိတ္ပညာကို သင္ယူတယ္။
သူတို႔ ၄ ေယာက္ဟာ ၃ ႏွစ္ ၃ မိုး အတတ္ပညာေတြကို ဆည္းပူး သင္ၾကားျပီးတဲ႔အခါက်ေတာ႔ စုံစုံလင္လင္ တတ္ေျမာက္ျပီျဖစ္လို႔ ဆရာႀကီးထံ ခ်ဥ္းကပ္ျပီး မိဘရပ္ထံ ျပန္ရဖို႔ အေၾကာင္း ခြင္႔ေတာင္းၾကတယ္။
ဒီေတာ႔ ဒီသာပါေမာကၡဆရာႀကီးက “ ေမာင္တို႔ ၄ ေယာက္ဟာ ပညာစုံျပီမို႔ မိဘရပ္ထံ ျပန္မည္ ဆို ျပန္ႏိုင္ၾကျပီ၊ ႏို႔ေသာ္လည္း တစ္ခုေတာ႔ငါမွာလိုက္ခ်င္တယ္။ ေမာင္တို႔ဟာ ပညာတတ္ေပမယ္႔ ကာလ ေဒသ နဲ႔ ေလွ်ာ္ညီေအာင္မက်င္႔တတ္ရင္ ထမင္းငတ္တတ္တယ္ ” လို႔ ၾသဝါဒစကား ေျပာၾကားလိုက္သတဲ႔။
ျပီးေတာ႔ “ လမ္းခရီးမွာ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ဖို႔ ” ဆိုျပီး အိုးနဲ႔ ဆန္ ထုတ္ေပးတယ္။ ဒီအခါ သူေ႒းသား ၄ ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည္႔လို႔ ဆရာႀကီးထုတ္ေပးတဲ႔ ဆန္နဲ႔ အိုးကိုယူျပီး တကၠသိုလ္ျပည္ကထြက္ခဲ႔ၾကေရာ။
လမ္းတစ္ဝက္ေရာက္ေတာ႔ ပါလာတဲ႔ မသိုးထမင္း၊ မသိုးဟင္း ေတြ ကုန္တာနဲ႔ ရြာ႔ျပင္က ဇရပ္တစ္ခုမွာ ထမင္းဟင္း ခ်က္စားဖို႔ စီစဥ္ၾကတယ္။ ဒီအခ်ိန္က်မွ ဆရာႀကီးက အေျမွာ္ျမင္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ဆန္နဲ႔ အိုးေပးလိုက္တဲ႔ အေၾကာင္းကို သူတို႔ သေဘာေပါက္ၾကေတာ႔တယ္။
ဒီလိုခ်က္ျပဳတ္စားဖို
ဒီအခါ သဘက္ပညာသင္လာတဲ႔ သူက ထမင္းခ်က္တာဝန္က်တယ္၊ နကၡတ္ေဗဒင္ တတ္ထားတဲ႔သူက ဟင္းသီးဟင္းရြက္ရွာဖို႔ တာဝန္ယူတယ္။ သားငါး ဝယ္ဖို႔ အလုပ္ကို ေဆးပညာတတ္ထားတဲ႔ ေဆးဆရာက သူတာဝန္ယူမယ္လို႔ ဆိုတယ္။ စိတ္ပညာဆရာက ေထာပတ္ရွာဖို႔ သူ႔တာဝန္လို႔ ေျပာတာနဲ႔ သူတုိ႔ ၄ ေယာက္ဟာ အလုပ္ကိုယ္စီ ကိုယ္ငွ ေဝျပီး ခြဲျပီး ျဖစ္သြားတာေပါ႔။
ဒါနဲ႔ အလုပ္စၾကေတာ႔ ေဆးပညာသင္လာတဲ႔ လူက ရြာထဲကေစ်းကို သြားျပီး ေရာင္းခ်ေနတဲ႔ သားငါးေတြကို ၾကည္႔တယ္။ သားငါး အမ်ဳိးစုံစုံလင္လင္ရွိေပမယ္႔ ဘယ္အသားငါးမွ သူမၾကိဳက္ဖူး။ ဒီရာသီမွာ ဒီအသားကို စားရင္ ဘယ္လိုျဖစ္ႏိုင္တယ္ စတဲ႔ ေဆးပညာက ညႊန္းထားတဲ႔ အတုိင္း သူ႔စိတ္နဲ႔ေရြးခ်ယ္ျပီး ၾကည္႔လိုက္တာ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ဘယ္အသား ငါး မွ မႀကိဳက္တာနဲ႔ ဘာမွ မဝယ္ေတာ႔ဘူး။
ေထာပတ္ ဝယ္ရေအာင္သြားတဲ႔ စိတ္ပညာဆရာကေတာ႔ ေထာပတ္ကို ဝယ္လို႔ရတာနဲ႔ ျပန္လာတယ္။ လမ္းတစ္ဝက္ကို ေရာက္ေတာ႔ ဖက္နဲ႔ထုပ္ျပီး ကိုင္လာတဲ႔ ေထာပတ္ထုပ္ေလး အေပၚ သူကသူ႔ပညာနဲ႔ ဆန္းစစ္ၾကည္႔တယ္။
ေထာပတ္ဆိုတာ ႏြားႏို႔ကျဖစ္တာပဲ၊ ႏြားႏို႔ဟာ ႏြားမက ျဖစ္ရတာ၊ ေထာပတ္ကို ထုပ္လာတဲ႔ သစ္ရြက္ေရာ အျခားသစ္ရြက္ေရာ ႏြားကစားတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ေထာပတ္ဟာ သစ္ရြက္က ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ သစ္ရြက္နဲ႔ႏြား ဘယ္ဒင္းက အရင္ျဖစ္သလဲ၊ သစ္ရြက္ေၾကာင္႔ႏြ
သား ငါး ဝယ္ဖို႔ တာဝန္ယူထားတဲ႔လူနဲ႔ ေထာပတ္ဝယ္ဖို႔ တာဝန္ယူထားတဲ႔လူဟာ စခန္းခ်ရာကို အျပန္လမ္းမွာဆုံမိၾကေတာ႔ ဘယ္သူ႔ဆီမွာမွ ဘာမွပါမလာၾကတဲ႔ အတိုင္း ကိုယ္႔အျဖစ္ကို ကိုယ္ေျပာျပီး ဇရပ္ဆီကို အတူေလွ်ာက္ခဲ႔ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ဇရပ္ေဘးကို ေရာက္လာတဲ႔ အခါက်ေတာ႔ ကြဲေနတဲ႔ထမင္းအိုးရယ္၊ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ ျပန္႔က်ဲေနတဲ႔ ဆန္ေစ႔ေတြရယ္၊ ထိုင္မႈိင္ေနတဲ႔ ထမင္းခ်က္တာဝန္က်ဆရာရယ္ကို ေတြ႕လိုက္ၾကရေတာ႔တာပဲ။
ဘာမွမပါဘဲ လကခ်ည္းျပန္လာတဲ႔ လူ ၂ ေယာက္ဟာ ထမင္းအိုးကြဲျပီး ဆန္ေစ႔ေတြျပန္႔က်ဲျပီး ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနတဲ႔ မီးဖိုကိုျမင္လိုက္ရေတာ႔ စိတ္ေမာ လူေမာ ျဖစ္သြားၾကတာေပါ႔။ ဒါနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုျဖစ္ကုန္သလဲ လို႔ထုိင္မႈိင္ေနတဲ႔ ထမင္းခ်က္တာဝန္က်ဆရာကို ေမးတယ္။
ဒီေတာ႔ သဘင္ပညာသင္လာတဲ႔ ထမင္းခ်က္ဆရာက “ က်ဳပ္က လုပ္ရမယ္႔ဝတၱရားအတိုင္း မီးေမႊးျပီး ထမင္းအိုး တည္ပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ ဆူပါတယ္။ ထမင္းအိုးက ပြက္ပြက္ဆူျပီး ျဗဳတ္တုတ္ ျဗဳတ္တုတ္ နဲ႔ မည္လာေတာ႔ က်ဳပ္နားထဲမွာ ဒီအသံဟာ ပတ္လုံးသံေလးေတြကို တုိ႔သံ ထိသံနဲ႔ တူလွတာနဲ႔ ဒီအသံနဲ႔လိုက္တဲ႔ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ ညည္းျပီး ထ ကမိပါတယ္။ ဒီလိုကေနတုန္း ေနာက္ျပန္ခတ္လိုက္တဲ႔ ေျခေထာက္က ထမင္းအိုးကို ခတ္မိတာနဲ႔ အခုျမင္ၾကတဲ႔ အတုိင္း ထမင္းအိုးလဲ က်ကြဲျပီး ကိစၥေခ်ာကုန္ေတာ႔တာပါပဲ။ ” လို႔ျပန္ေျပာတယ္။
ေထာပတ္ရွာသြားတဲ႔လူနဲ
မၾကာခင္ပဲ သူတို႔ဟာ ဥသွ်စ္ပင္ၾကီး တစ္ပင္ရဲ႕ ထိပ္ဖ်ားမွာ ငုတ္တုတ္ ထိုင္ေနတဲ႔ ဟင္းရြက္ရွာသမားကို ေတြ႔ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ မိတ္ေဆြ ၃ ေယာက္က ေအာ္ေခၚျပီး ေအာက္ကိုဆင္းခုိင္းၾကတယ္။ ေအာက္ကိုေရာက္လာတဲ႔ အခါက်ေတာ႔ “ ဘာျဖစ္လို႔ ဒါေလာက္ၾကာေအာင္ ဥသွ်စ္ပင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနရတာလဲ ” လို႔ဝိုင္းေမးၾကတဲ႔အခါ ဟင္းရြက္ရွာတဲ႔ေဗဒင္ဆရာက “ က်ဳပ္ကဥသွ်စ္ရြက္ႏုေလးေတြခူးမလိ
တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ နားလည္ျပီး ျဖစ္ၾကတဲ႔ တကၠသိုလ္ျပန္ ၄ ေယာက္ဟာ စခန္းခ်ေတာ႔ ဇရပ္ကို ျပန္ေရာက္တဲ႔အခါက်ေတာ႔ သူတို႔ တကၠသိုလ္က ျပန္ခါနီးမွာ ဆန္နဲ႔ အိုးကို ထုတ္ေပးျပီး “ ကာလ ေဒသနဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္ မက်င္႔တတ္ရင္ ထမင္းငတ္တတ္တယ္။ ” လို႔ ၾသဝါဒေပးလိုက္တဲ႔ ဒီသာပါေမာကၡ ဆရာၾကီးရဲ႕ စကားကို ေတြးမိၾကေတာ႔တယ္။ ဒီေတာ႔မွ “ တို႔ဟာ ဆရာသင္ေပးတဲ႔ ပညာတစ္ခုတည္းကိုခ်ည္း အားကိုးလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး၊ ကာလ ေဒသနဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္လည္း က်င္႔တတ္ဦးမွ ျဖစ္မယ္။ မက်င္႔တတ္လို႔ ခုလိုထမင္းငတ္တာထက္ အတတ္က်ဴးလို႔ အရူးျဖစ္တာက ပိုဆိုးတယ္ ” လို႔ အခ်င္းခ်င္းေဝဖန္ေျပာဆိုၾကျပီး ဒီဇရပ္ကေလးကပဲ လူစုခြဲလို႔ ကိုယ္႔ျပည္ကို ကိုယ္ျပန္သြားၾကတယ္။
(လူထု ဦးလွ ၏ တိုင္းရင္းသားပုံျပင္မ်ားစာအုပ္
No comments:
Post a Comment